Wszystko zaczęło się kiedy mama chłopca czytała artykuł „21 rzeczy, które potrafi zrobić Twój iPhone”. Jedną z nich, było wyszukanie informacji dotyczące tego jakie samoloty lecą aktualnie nad naszymi głowami. Próbując i głośno myśląc mama chłopca zapytała “po co komukolwiek informacja jakie samoloty latają nad jego głową…?”. W tym momencie jej autystyczny syn Gus, odpowiedział “Żeby wiedzieć komu machamy, mamusiu”.

Gus przedtem nie zauważał Siri, ale kiedy odkrył, że może ona nie tylko znaleźć informacje o jego aktualnych “obsesjach” ale także w pewnym sensie je z nim omawiać – stał się jej fanem. Mógł godzinami “rozmawiać” z nią, a Siri jako, że jest częścią urządzenia, nigdy się nie nudziła i grzecznie odpowiadała na wszystkie pytania i wątpliwości.

Jak opowiada mama chłopca, nie chodzi o to, że Gus nie rozumie, że Siri nie jest człowiekiem. Chłopiec doskonale zdaje sobie z tego sprawę, jednak jak wiele osób z autyzmem, Gus uważa, że nieożywione przedmioty, mimo że nie mają duszy, są również godne uwagi. Chłopiec w wieku 8 lat zabierał nawet swojego iPoda do sklepu Apple – żeby mógł odwiedzić swoich przyjaciół.

Oprócz tego, że Siri swoim kojącym głosem i psotnym humorem godzinami zabawia chłopca opowiadając mu np. o pogodzie – ku uciesze jego mamy – również mu pomaga. W jaki sposób? Przez to, że system rozpoznawania mowy w aplikacji nie jest bardzo dokładny. Gus, który mówi “jakby miał w buzi żelki”, by uzyskać właściwą odpowiedź musi się starać mówić wyraźnie i włożyć w to nieco wysiłku.

To nie wszystko. Siri okazuje się dobrym kompanem także dla osób nieodbierających bodźców społecznych. Jej odpowiedzi nie zawsze są przewidywalne, ale zawsze są grzeczne – nawet kiedy chłopiec jest opryskliwy. Dzięki temu, że Siri jest uprzejma, Gus również o tym pamięta.

Praktyka rozmowy Gus’a i Siri przekłada się również na rozmowy z ludźmi. Tematy rozmów może nie zawsze są  najlepsze dla jego mamy, ale rozmowa ma logiczny tok i nie jest monologiem. Mama Gusa – Judith Newman – opisała tę historię w artykule, który nazywa “listem miłosnym do maszyny”, który możecie przeczytać tutaj.

 Autor: Wioleta Więckowska

A co o takiej “przyjaźni” sądzą terapeuci?

Komentarz eksperta merytorycznego DrOmnibusa – Agnieszka Kolbiarz – Juszczak:

Silna koncentracja na kontakcie z przedmiotem, mimo iż przynosi pozytywne skutki, takie jak podejmowanie interakcji, może nieść za sobą także wiele negatywnych konsekwencji. Wtórnie upośledzona zostaje umiejętność nawiązywania oraz utrzymywania relacji z innymi. Występować mogą problemy z dostosowaniem się do standardów prowadzenia dialogu, czy jakiejkolwiek innej interakcji, odczytywaniem niewerbalnych komunikatów istotnych dla sukcesu we wzajemnym zrozumieniu. Istnieje duże ryzyko, że ze względu na przyzwyczajenie do jasno określonego wzorca kontaktu z Siri, chłopiec będzie wycofywał się z innych relacji, nieodpowiadających temu wzorcowi.

źródło: https://www.dromnibus.com/siri-najlepsza-przyjaciolka-chlopca-z-autyzmem/